Op 1 Januari 2010 toonde ik een videowerk in de Aanschouw op de Witte de With onder de titel: Een Kort Retrospectief, What did I do 16 seconds ago?
Het is een stukje live video software 16 seconde na opname pas het beeld op het scherm toont. Simpel, je ziet jezelf en je omgeving 16 seconden geleden.
Alhoewel het heel simpel werk is het resultaat heel erg verwarrend, je weet niet wat je ziet. Je hersens hebben namelijk een ‘blanc’ die precies in die periode 16 seconden geleden optreedt, het geheugen verwerkt op dat moment het recente verleden, het sorteert, vergeet onbelangrijke dingen en bewaard minder onbelangrijke dingen, het procest.
Op het moment dat je jezelf op het scherm ziet herken je die beelden dus helemaal niet, serieus! Dan begint er een merkwaardige opeenvolging van emoties…
Allereerst zie je een videoscherm met daarop de omgeving waarin dat scherm hangt, de straat met passanten, bomen, gebouwen, je bent nieuwsgierig en begint fronsend en onderzoekend te kijken, op dat moment ben je dus niet in beeld en weet je van niks. In de komende 16 sec trek je meerdere gezichten, onderzoeken, begrijpend, onbegrijpend, slim, dom, enzovoorts. Dan zie je opeens jezelf, daar schrik je van want je weet nog niet wat er gaande is én je hersens herkennen precies dat moment niet omdat je hersens dat aan het verwerken zijn: Page not found! Dan zie je achtereenvolgens je nieuwsgierige blik, je fronzende, al dan niet begrijpende blikken, slimme en domme koppen, enzovoorts tot je bij het eerste beeld dat je jezelf ziet belandt, daar begint een ontdekkingstocht in allerlei emoties, pas nu begin je iets van de situatie te begrijpen en ontspan je je gezicht en begin je te lachen als je jezelf achterom ziet kijken om te zien wie je bespiedt, dat je echt boos kijkt als je iets niet begrijpt, je schrikt daar ook een beetje van, die schrik zie je zometeen terug, enzovoort, enzovoorts…
Het is een geweldig werk merkte een curator van de Kunsthal indertijd op, je zou het in het museum kunnen gebruiken om de toeschouwer zelfbewuster te maken, ze wilden het zelfs wel aanschaffen, nee niet als ‘kunst’ Olivier maar als ‘ding’, een trage spiegel bij de entrée.
