Vorige week brak opeens het handvat van mijn schaar, het ‘Oog’. Dat is jammer want de schaar doet het niet zonder terwijl het lemmet nog jaren mee kan. Het is een IKEA schaar uit een setje van drie in willekeurige kleuren.
Één euro en negenenveertig cent voor drie, geen geld! Voor 3.50 euro koop je een schaar met ijzeren oog, gewoon uit één stuk, niet kapot te krijgen, daar doe je een leven mee, of veel langer. Scharen geeft men namelijk door.
Ik wil ook een doorgeefbare schaar, een die ‘goed’ is en waardevol. Dus besloot ik het oog te repareren, of beter nog opnieuw maken, niet van plastic maar van beukenhout.
Het hout is afkomstig van een bijzettafel van diezelfde IKEA, gevonden bij het afval, beukenhout weggooien is stom, het is namelijk keihard hout geschikt voor vele toepassingen.
Het is verder niet heel erg ingewikkeld, na het tekenen van de vorm is het een kwestie van decoupeerzaag, boren en vijlen en nog meer vijlen. Het was handig om het oogje vast aan een veel grotere plank te bewerken, dat handelt lekker. Het uiteindelijke ding met tweecomponentenlijm vastgezet.
Het resultaat is een geschikt handvat, ergonomisch gelijkwaardig aan het origineel, mooi van hout. De meerwaarde zit in de arbeid, drie uur inclusief lijm kopen bij de Action.
Deze schaar gaat georven worden, doorgegeven, misschien zelfs verkocht voor veel meer dan zijn originele prijs.
De moraal van het verhaal is eigenlijk dat IKEA (en anderen) deze troep gewoon niet moet verkopen omdat een deel van het geheel zo waardeloos is dat de rest, het lemmet, op de schroothoop terecht komt terwijl dat nog goed was. Het is helemaal geen moeite om het product veel duurzamer te maken, dus uit één stuk te maken en daarmee wél een duurzaam ding te hebben.
